Na Ziemi są miejsca o tak niskich temperaturach, że zamarzają nawet farby i paliwo. Na przykład zamrożone paliwo można ciąć nożem jak masłem. Ale człowiek zdołał przystosować się do swojego istnienia nawet w tak agresywnym środowisku.
Biegun zimna na ziemi
Za najzimniejsze miejsce na Ziemi uważa się rosyjską antarktyczną stację badawczą Wostok. Stacja została założona 16 grudnia 1957 roku przez V. S. Sidorow, który później przez długi czas był jej doradcą naukowym.
Stacja została nazwana na cześć żaglowca Wostok, który był częścią wyprawy antarktycznej w latach 1819-1821. Stacja znajduje się 1253 km od bieguna południowego i jednocześnie blisko południowego bieguna magnetycznego Ziemi, co jest bardzo wygodne do pracy naukowej.
Najzimniejszy dzień w historii stacji
Obszar, na którym znajduje się stacja, charakteryzuje się silnymi mrozami. Najniższą temperaturę zanotowano 21 lipca 1983 r. Następnie słupek rtęci spadł do bezprecedensowego poziomu -89,2oС.
Od tego czasu obszar, na którym znajduje się stacja Wostok, słusznie uważany jest za biegun zimna na Ziemi.
Należy zauważyć, że stacja znajduje się na wysokości 3488 m n.p.m., a miąższość pokrywy lodowej pod stacją Wostok sięga 3700 m.
Najcieplejszy letni dzień w historii stacji przypadł 11 stycznia 2002 roku. Wtedy temperatura powietrza ucieszyła mieszkańców stacji przymrozkiem zaledwie -12,2oС.
Miesiące letnie to grudzień i styczeń, najcieplejsze: temperatura powietrza rzadko spada poniżej -30°C, co z kolei jest porównywalne z mroźną syberyjską zimą.
Średnia temperatura najzimniejszego miesiąca sierpnia wynosi -68, a czasem -70 ° C.
Ze względu na wysokość lokalizacji nad poziomem morza obserwuje się głód tlenu. Zwykle człowiek przystosowuje się do nowych warunków klimatycznych w ciągu jednego do dwóch tygodni.
Czasami okres adaptacji do nowych warunków życia jest opóźniony nawet o dwa miesiące.
Przez cały ten okres osoba odczuwa zawroty głowy i migotanie oczu, pojawia się ból oczu i uszu. Występuje krwawienie z nosa i uczucie duszenia, któremu towarzyszą nudności, wymioty, brak snu i brak apetytu.
Latem na stacji przebywa do 25 osób, które zajmują się pracą naukową. Zimą liczba ta spada do 13. Dotarcie na dworzec zimą jest prawie niemożliwe. Oznacza to, że naukowcy latem zaopatrują się w żywność i wszystko, czego potrzebują, korzystając z samolotów i, jeśli pogoda na to pozwala, pociągów gęsiej szyi ze stacji Mirnaya, która znajduje się 2410 km od stacji Wostok.
Na stacji obserwuje się prawie zerową wilgotność. Praktycznie nie ma opadów. W rzeczywistości stacja znajduje się na lodowatej pustyni, skutej silnymi mrozami.
