Ważną rolę odgrywa umieszczanie znaków interpunkcyjnych odpowiadających celowi w zdaniach. Pisarz K. G. Paustovsky porównał je ze znakami muzycznymi, które „nie pozwalają, aby tekst się kruszył”. Teraz nawet trudno nam sobie wyobrazić, że przez długi czas zwykłe małe znaki nie były używane podczas drukowania książek.
Instrukcje
Krok 1
Znaki interpunkcyjne pojawiły się w Europie wraz z rozpowszechnieniem się typografii. System znaków nie został wymyślony przez Europejczyków, ale zapożyczony od starożytnych Greków w XV wieku. Przed pojawieniem się teksty były trudne do odczytania: nie było przerw między słowami lub pismo reprezentowało niepodzielne segmenty. W naszym kraju zasady umieszczania znaków interpunkcyjnych zaczęły obowiązywać dopiero w XVIII wieku, reprezentując dział nauki o języku zwany „interpunkcją”. Założycielem tej innowacji był M. V. Łomonosow.
Krok 2
Okres uważany jest za najstarszy znak, przodka interpunkcji (związane są z nim imiona niektórych innych). Występujący w starożytnych rosyjskich zabytkach punkt miał inne zastosowanie niż dzisiaj. Kiedyś mogła być umieszczona bez zachowania określonej kolejności i nie na dole, jak teraz, ale w środku linii.
Krok 3
Przecinek to bardzo powszechny znak interpunkcyjny. Nazwę można znaleźć już w XV wieku. Według V. I. Dahl, leksykalne znaczenie tego słowa ma związek z czasownikami „nadgarstek”, „jąkanie się”, które teraz należy rozumieć w znaczeniu „stop” lub „opóźnienie”.
Krok 4
Większość pozostałych znaków interpunkcyjnych pojawiła się w XVI i XVIII wieku. Nawiasy i dwukropki zaczęto stosować w XVI wieku, o czym świadczą zapisy pisemne. 17-18 wieków - czas, w którym gramatyki rosyjskiego Dołomonosowa wymieniają wykrzyknik. Na końcu zdań z wyraźnymi silnymi uczuciami nad punktem narysowano pionową linię prostą. Śr. Łomonosow określił zasady ustawiania wykrzyknika. W księgach drukowanych z XVI wieku. można znaleźć znak zapytania, ale dopiero dwa wieki później zaczęto go używać do wyrażania pytania. Średnik został po raz pierwszy użyty jako środek pośredni między okrężnicą a przecinkiem, a także zastąpił znak zapytania.
Krok 5
Znacznie później pojawiły się wielokropki i kreski. Historyk i pisarz N. Karamzin spopularyzował je i utrwalił w piśmie. W gramatyce A. Kh. Vostokov (1831), zauważono wielokropek, ale w źródłach pisanych znaleziono go wcześniej.
Krok 6
Słowo „cudzysłów” było używane już w XVI wieku, ale oznaczało znak przypisowy (haczykowy). Zgodnie z założeniem Karamzin zaproponował wprowadzenie do mowy pisanej cudzysłowów. Nazewnictwo „cytaty” można porównać do słowa „łapy”.
Krok 7
We współczesnym rosyjskim jest dziesięć znaków interpunkcyjnych. Większość ich imion ma pierwotne pochodzenie rosyjskie, słowo „kreska” jest zapożyczone z języka francuskiego. Ciekawe są stare nazwiska. Nawiasy nazwano znakami „pojemnymi” (w środku było trochę informacji). Przemówienie przerwała „milcząca kobieta” - myślnik, średnik nazwano „półlinią”. Ponieważ wykrzyknik był pierwotnie wymagany do wyrażenia zaskoczenia, nazwano go „niesamowitym”.
Krok 8
Czerwona linia na swój sposób służy jako znak interpunkcyjny i ma ciekawą historię swojego pochodzenia. Nie tak dawno tekst był pisany bez wcięć. Po wpisaniu całego tekstu ikony oznaczające elementy konstrukcyjne zostały wpisane farbą w innym kolorze. Specjalnie dla takich znaków pozostawiono wolne miejsce. Zapomniawszy raz umieścić je w pustym miejscu, doszliśmy do wniosku, że tekst z wcięciami czyta się bardzo dobrze. Tak pojawiły się akapity i czerwona linia.
