Podejmowanie decyzji politycznych jest jedną z najważniejszych społecznych funkcji polityki. Proces ten obejmuje wybór jednej, najbardziej optymalnej z kilku alternatyw.
Instrukcje
Krok 1
Generalnie proces podejmowania decyzji politycznych dzieli się na dwie części – poszukiwanie alternatyw i wybór najskuteczniejszej opcji. Oczywiście w praktyce ten proces jest bardziej skomplikowany i szczegółowy. Istnieje kilka opracowanych schematów procesu podejmowania decyzji. Jeden z nich należy do G. Lasswella. Zidentyfikował 6 etapów tego procesu. Jest to sformułowanie problemu, opracowanie rekomendacji, wybór alternatyw, wstępne przekonanie o poprawności rozwiązania, ocena skuteczności rozwiązania, rewizja rozwiązania lub jego anulowanie.
Krok 2
Wadą tego schematu jest brak etapu prognozowania i analizy sytuacji. Ta wada jest eliminowana w schematach D. Weimera i A. Weininga. Ich model obejmuje siedem etapów procesu podejmowania decyzji: zrozumienie problemu; wybór celów i metod ich rozwiązania; wybór kryteriów; identyfikacja alternatywnych opcji; przewidywanie konsekwencji decyzji; opracowanie rekomendacji dotyczących algorytmu działań.
Krok 3
Ważnym pominięciem tych podejść jest brak zasady sprzężenia zwrotnego, która jest jedną z kluczowych dla społeczeństw demokratycznych. Zasada ta jest bardzo dokładnie opisana w pismach zwolenników podejścia systemowego. Polega ona na tym, że system polityczny otrzymuje od otoczenia społecznego sygnały dwojakiego rodzaju – żądania lub wsparcie. Jeśli system podejmuje najlepsze decyzje, to jego wsparcie rośnie. Jeśli rozwiązania nie są postrzegane przez otoczenie jako optymalne, to wymagania rosną. Na podstawie napływających sygnałów decyzje polityczne muszą być korygowane.
Krok 4
Proces podejmowania decyzji zależy od rodzaju ustroju politycznego. Idealny model społeczeństwa demokratycznego zakłada, że decyzje polityczne są podejmowane w odpowiedzi na żądania społeczeństwa. Taka sytuacja jest możliwa tylko w obecności silnego społeczeństwa obywatelskiego i działających mechanizmów interakcji między władzą a obywatelami.
Krok 5
W społeczeństwach autorytarnych i demokratycznych władza jest zdystansowana od ludzi, a ten ostatni praktycznie nie ma wpływu na decyzje władz. Nie oznacza to, że władze w swoich decyzjach kierują się wyłącznie własnym egoistycznym interesem. Tyle, że ludność ma utrudniony dostęp do kuchni politycznej.
Krok 6
Społeczeństwa monarchiczne, które opierały się na idei boskiego pochodzenia władzy, również nie przejęły żadnego wpływu ludu na decyzje monarchy. Musiał je przyjąć sam, przy wsparciu ograniczonej liczby doradców.
Krok 7
Nie można wykluczyć wpływu sił i czynników zewnętrznych na podejmowanie decyzji politycznych. Należą do nich korupcja i lobbing. Lobbing nie zawsze ma charakter negatywny, a korupcja zawsze ma niezwykle negatywny wpływ na stan gospodarki i hamuje wzrost przemysłowy i rozwój społeczny.
Krok 8
Pojęcie zasobu administracyjnego jest ściśle związane z procedurą podejmowania decyzji politycznych. Termin ten oznacza wykorzystanie ich pozycji przez elitę rządzącą do realizacji prywatnych celów. Na przykład, aby wyeliminować konkurentów podczas kampanii wyborczej.
Unikanie konfliktów interesów jest ważnym wyzwaniem w społeczeństwach demokratycznych. Na przykład, gdy urzędnik kierujący określonym sektorem przemysłowym ma w nim aktywa biznesowe (lub jego krewni lub przyjaciele). W takim przypadku będzie miał silną pokusę, by wykorzystać swoją pozycję we własnych interesach, co jest bezpośrednim przejawem korupcji.
