Kreatywność odzwierciedla piękno, odtwarza je. Piękno w każdym wieku zawsze służyło jako ideał, muza dla poetów, artystów itp. W pięknie zobaczyli coś lekkiego, nieziemskiego.
Piękno w poezji
Większość wierszy gloryfikuje piękno, widząc w nim zbawienie ludzkości od szarej rutyny. Na uwagę zasługuje w tym względzie zdanie F. M. „Piękno uratuje świat” Dostojewskiego. Podziwiając piękno, kontemplując je, ludzie stają się lepsi, czystsi i milsi. Każdy poeta widzi to piękno inaczej. Jedni chwalą piękne kobiety i wzniosłe uczucia do nich, inni - piękno czystej natury nietkniętej przez człowieka, inni - piękno duchowe, niezwykły wewnętrzny świat osoby twórczej.
Często w swojej twórczości poeci, aby podkreślić piękno, przeciwstawiają je szarości i rutynie. A. S. to geniusz w przedstawianiu piękna w jego najczystszej postaci. Puszkina. W jego poezji piękno wyraża się w jakimś szczególnym szczególe, a twoja wyobraźnia dopełnia piękny obraz. To dość ciekawa technika, która pozwala każdemu dostrzec to piękno we własnym rozumieniu.
Na przykład w wierszu „Do malarza” Puszkin widzi kobiece piękno w „uroczej niewinności”, w „uśmiechu niebiańskiej radości” itp. Tiutczew, Lermontow, Niekrasow, Jesienin i wielu innych znanych poetów ukazuje piękno w bardzo niezwykły i interesujący sposób. Styl poetycki pozwala w jakiś sposób pokazać zwykłe piękno w szczególny sposób, czego nie zauważa się w zwykłym życiu.
Piękno w farbach
Prawdziwy zakres obrazowania piękna można znaleźć w twórczości artystów. Co więcej, za każdym razem ma swoje własne postrzeganie piękna. Płótna znanych artystów odzwierciedlają cały świat piękna. Są to piękne dziewice, przyroda, obrazy mitologiczne i wiele więcej. Na przykład znany artysta wędrowny I. N. Kramskoy namalował „Portret nieznanego”, który przedstawia żywe, prawdziwe kobiece piękno. Przykładem malowniczości i piękna przyrody jest obraz I. I. Lewitan „Złota jesień”. A takich przykładów jest bardzo dużo.
Piękno jest treścią kreatywności. Każdy rodzaj sztuki ukazuje piękno, nadając mu niepowtarzalną formę. Piękno maluje się w dynamice, statyce, w kontekście realnym lub fantastycznym, w różnych formatach.
Piękno jest odtwarzane po to, aby budzić w ludziach pragnienie perfekcji. Człowiek powinien widzieć piękno, czuć je, oczyszczając się duchowo. Piękno odzwierciedlone w kreatywności, gdy je kontemplujemy, daje poczucie harmonii i spokoju. Pozwala dotknąć innego świata, w którym nie ma miejsca na bezduszność, okrucieństwo i przemoc.
