Ogień, używany z pożytkiem przez ludzkość od tysięcy lat, w każdej chwili może wyrwać się spod kontroli i spowodować nieszczęście. Od dawna do gaszenia pożarów używano improwizowanych środków – wody i piasku. Dopiero w XVIII wieku zastosowano pierwsze urządzenia do gaszenia pożarów, od których rozpoczęła się historia nowoczesnej gaśnicy.
Historia środków gaśniczych
Za pierwsze urządzenie, które znalazło zastosowanie w praktyce gaszenia pożarów uważa się drewnianą beczkę wypełnioną wodą, ałunem i prochem strzelniczym. Taki statek został wrzucony do samego gorąca, po czym eksplodował pojemnik wypełniony prochem. Woda rozsypana podczas wybuchu ugasiła pożar. Po raz pierwszy takie urządzenie zostało użyte w Niemczech w 1770 roku.
W połowie XIX wieku rosyjski wynalazca N. Stafel opracował i przetestował wybuchową gaśnicę proszkową o oczywistej nazwie „Pozharogas”. Wyglądało jak pudełko, w którym umieszczono mieszaninę ałunu, siarczanu amonu, wodorowęglanu sodu i ziemi. Wewnątrz urządzenia znajdował się nabój z przewodem i ładunek prochowy.
W przypadku pożaru konieczne było zdjęcie taśmy ochronnej, podpalenie knota i wysłanie pudełka do epicentrum pożaru. Po kilku sekundach urządzenie eksplodowało, a jego elementy przestały się palić.
Później korpus gaśnicy zamienił się ze skrzynki w szklany cylinder o cienkich ściankach, który został hermetycznie zamknięty. Zmienił się również skład składników, które wypełniały takie naczynie. Ale użycie takiego narzędzia nie było zbyt wygodne - w tym celu trzeba było otworzyć kolbę i wlać kompozycję do ognia. Skuteczność tych wczesnych gaśnic była bardzo niska.
Dalszy rozwój gaśnicy
Na początku XX wieku inżynier z Rosji A. Laurent wynalazł i przetestował oryginalną metodę gaszenia ognia pianą. Sama pianka powstała w wyniku dość skomplikowanych reakcji chemicznych pomiędzy roztworami alkalicznymi a kwasem. Odnaleziona metoda stała się później podstawą gaśnic piankowych, które przetrwały do dziś w wielu przedsiębiorstwach przemysłowych.
W ostatnim stuleciu szybko zaczęła się rozwijać elektrotechnika, która często stawała się przyczyną pożarów. To stawiało nowe wymagania gaśnicy. Korpus urządzenia stał się metalowy, a jako substancję roboczą zastosowano skroplony tlenek węgla. Później gaśnica została wyposażona w głowicę zaworu i spust typu spustowego.
Dla skuteczniejszego gaszenia pożaru zastosowano specjalne dzwonki.
Po zakończeniu II wojny światowej wysiłki wynalazców skupiły się na opracowaniu gaśnic proszkowych, których masowa produkcja nabrała tempa w latach 60-tych. Za najskuteczniejszą uznano wówczas zasadę proszkowego gaszenia pożarów, chociaż inne rodzaje gaśnic nie wyszły z obiegu. W praktyce nowoczesnego gaszenia stosuje się również gaśnice wielokrotnego użytku emulsyjne i powietrzno-pianowe.
