W czasach naszych przodków, kiedy nie było miar długości i wagi jako takich, postanowiono przyjąć jako podstawę właściwości samej osoby. To znaczy, biorąc pod uwagę na przykład rozmiar kroku, długość wyciągniętej ręki, odległość od kciuka do palca wskazującego i tym podobne. System miar staroruskich zawierał kilka podstawowych wartości: wiorst, sążeń, arszyn, łokieć, przęsło i werszok.
Łokieć
Łokieć - jeden z pierwotnie starożytnych rosyjskich środków, równy długości od zgięcia łokcia do czubka środkowego palca, został wprowadzony już w XI wieku.
Według różnych źródeł wartość wahała się od 38 do 47 cm. Jednak od około XVI wieku łokieć cieszył się mniejszym zainteresowaniem i po trzech stuleciach został całkowicie wyparty przez miarkę.
Arshin i krok
Arshin, zgodnie z nowoczesnymi koncepcjami, był w przybliżeniu równy 0,7112 m. Istnieje kilka teorii dotyczących pojawienia się miary długości arshine. Wersja główna zakłada pochodzenie tego miary od przeciętnego kroku człowieka (po płaskim terenie przy średnim tempie chodzenia). Arszyn nazywano odcinkiem równym około 70 cm, wartość ta była podstawą dla większych miar długości lub odległości, takich jak sążnie czy wiorsty. Teorię potwierdza etymologia słowa „arshin”. Korzeń („ar”) w języku staroruskim oznaczał „powierzchnię ziemi”. Dlatego miara ta mogłaby być wykorzystana właśnie do określenia odległości przebytej pieszo. Była jednak inna, bardziej oczywista nazwa miary - krok.
Wiadomo, że kupcy sprzedając towary dla szybkości i większej wygody mierzyli „od ramienia” lub specjalną linijkę z zaznaczonymi podziałami, zwaną „arszin”. Ale z biegiem czasu, aby uniknąć pomiaru, wprowadzono rodzaj standardu („arszin państwowy”) w postaci drewnianej linijki ze stemplem państwowym przynitowanym na obu końcach szyny.
Podziałka (71 cm) była wykorzystywana, gdy konieczne było zmierzenie stosunkowo niewielkiej odległości. Ponadto długość można było obliczyć w „małych sążniach” lub w parach kroków osoby dorosłej. Na przykład: raz-dwa - jeden, raz-dwa - dwa, raz-dwa - trzy. Był też „sąż państwowy” równy trzem krokom osoby dorosłej (raz-dwa-trzy-jeden, raz-dwa-trzy-dwa…)
Zakres
Rozpiętość była również uważana za starą rosyjską miarę długości, była używana dla mniejszych wartości. Około XVII wieku „przęsło” zostało przemianowane na „ćwierć arshin” („ćwiartka”, „chet”). Wygodne było nawet odróżnienie na oko od połowy rozpiętości (równej dwóm calom), a także odpowiednio ¼ rozpiętości, przyrównanej do cala.
Istniały dwa rodzaje przęseł: małe i duże. Mała rozpiętość wynosiła 17,78 cm i przedstawiała odległość od kciuka do palca wskazującego. Duża rozpiętość (22-23 cm) to odległość od kciuka do małego palca.
Wierszok
1/16 arshin, 1/4 ćwiartki równa się werszok, 4,44 cm w nowoczesnym systemie metrycznym. Termin pochodzi z leksemu „góra”. W literaturze XVII wieku pojawiają się wzmianki o akcjach werszoka (półszczyt, ćwiartka itp.).
Pojąć
Najczęstszą i najbardziej pożądaną miarą długości w Rosji był sążeń. Było więcej niż dziesięć sążni, wszystkie różniły się długością i przeznaczeniem. „Swing swing” – była to odległość między rozstawionymi czubkami środkowych palców rąk i wynosiła około 1,76 m. „Swing ukośny” (2,48 m) nazywano przerwą między palcami lewej nogi a czubkiem środkowego palca prawej ręki wyciągniętego w górę… Z biegiem czasu, w życiu budowlanym, dla wygody zaczęli używać sadzonych lin i drewnianych „fałd”.
Verst
Mila to odległość przebyta od jednego obrotu pługa do następnego. Wielkość mili zmieniała się do 1649 r., kiedy wprowadzono pojęcie „mili granicznej”, która jest wielokrotnością tysiąca sążni. A w XVIII wieku pojawił się „kamień milowy” 500 sążni.
Stopa i cal, które zaczęły być używane już w Rosji, są wielokrotnością angielskich miar wielkości.
